บรรณานุกรม

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี. (2554). วินาศกรรม 11 กันยายน พ.ศ.2544.ค้นเมื่อ 19 กันยายน 2554, จาก   http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%A7%E0%B8%B4%E0%B8%99%E0%B8%B2%E0%B8%A8%E0%B8%81%E0%B8%A3%E0%B8%A3%E0%B8%A1_11_%E0%B8%81%E0%B8%B1%E0%B8%99%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B8%99_%E0%B8%9E.%E0%B8%A8._2544

ความรู้รอบตัว.  (2532). กรุงเทพฯ:โอ.เอส.พริ้นติ้งเฮาส์.

นิภาพร เมืองจันทร์,ธารารัตน์ พรยิ้ม,โยธกา ถานะลุน,สุธัญญมาศ บุระมุข,&สุภารัตน์ คำแดง.  (ม.ป.ป)ระดับสมรรถภาพปอดของตำรวจจราจร จังหวัดอุบลราชธานี.  UBU Journal, 1(13),68-74

เนื้อเรื่องย่อ (Synopsis)

 

ฮันแทวุงหนุ่มที่ฉลาดและเก่งด้านคณิตศาสตร์จนถูกเรียกว่าอัจฉริยะ เขาได้เข้าเรียนที่โรงเรียนมัธยมควาฮักซึ่งทำให้เขาได้รู้จักคิมจงกูหนุ่มผู้โดดเดี่ยวที่รับการชื่นชมในความสามารถด้านคณิตศาสตร์ ฮันแทวุงและคิมจงกูเรียนอยู่ห้องเดียวกันจึงต้องเปิดศึกเพื่อช่วงชิงความเป็นเลิศด้านคณิตศาสตร์กัน คิมจงกูรู้สึกขาดความเชื่อมั่นมากขึ้นเมื่อเจอฮันแทวุง ฮันแทวุงแสดงความสามารถด้านคณิตศาสตร์จนเพื่อนๆ ในห้องเริ่มรับรู้ถึงความสามารถเขา
วันหนึ่งอาจารย์ให้เขียนรายงานคณิตศาสตร์ส่ง ฮันแทวุงทำรายงานชิ้นเลิศนั้นสำเร็จก่อนใคร เมื่อคิมจงกูเข้าใจว่าฮันแทวุงลอกงานของคนอื่น เขาจึงดูถูกความสามารถของฮันแทวุง ฮันแทวุงเสียใจหนีออกจากโรงเรียนเพราะเห็นแม่ที่เขารักถูกอาจารย์เรียกไปตำหนิ
การที่หนีออกจากโรงเรียนทำให้เขาได้พบเด็กหญิงคนหนึ่งที่หนีออกจากบ้าน และต้องการเดินทางไป Lapland ดินแดนที่เธอรู้จักจากเทพนิยายสมัยเด็ก ที่นั่นเด็กหญิงหวังว่าจะได้พบกับแม่ของเธอ ด้วยความช่วยเหลือและมิตรภาพของฮันแทวุงที่มีให้แก่เด็กหญิง ทำให้เด็กหญิงผู้แสนจะโดดเดี่ยวคนนั้นอบอุ่นแล้วตกหลุมรักฮันแทวุง ต่อมาฮันแทวุงนัดเด็กหญิงพบหน้าสวนสนุก เพื่อเขาจะให้หนังสือนิยายเล่มที่เขาไปเสาะหามาได้เป็นของขวัญแก่เธอ แต่ฮันแทวุงก็ไม่ได้ไปตามนัด
ฮงจีเฮเพื่อนอีกคนในห้องเป็นคนสืบมาว่าฮันแทวุงไม่ได้ลอกใครมา คิมจงกูเริ่มรู้สึกเป็นมิตรกับฮันแทวุงมากขึ้นจนความสัมพันธ์แน่นแฟ้นกลายเป็นเพื่อนรัก แต่พวกเขาสองคนยังคงต้องแข่งกันเพื่อคัดเลือกคนที่จะเป็นตัวแทนไปแข่งขันคณิตศาสตร์ เวลานั้นฮันจงกูพยายามอย่างมาก เพราะว่ารางวัลสูงสุดสำหรับนักคณิตศาสาตร์ระดับโลกเป็นความปรารถนาที่พ่อของเขาต้องการ แต่จริงๆ แล้วตัวเขาอยากจะเป็นนักมวย แต่ความฝันของฮันแทวุงก็แค่เป็นเพียงพนักงานบริษัทที่สามารถทำงานมีเงินเปิดร้านขายบะหมี่ให้แม่เท่านั้น
เมื่อการแข่งขันประกาศผล ฮันแทวุงคนที่ไม่อยู่ในสายตาใครกลับได้คะแนนสูงสุดทำลายสถิติการแข่งขันที่เคยทำมา ขณะที่คิมจงกูต้องพ่ายเขาไม่อาจยอมรับความผิดหวังนั้นได้จึงมีปากเสียงกับฮันแทวุงก่อนจะตัดสินใจฆ่าตัวตาย
ฮันแทวุงเจ็บปวดที่รู้ว่าเขาเป็นสาเหตุให้เพื่อนรักต้องตาย เขาจึงหนีออกจากบ้านและเลิกเรียนไปฝังตัวอยู่ที่ค่ายมวยแห่งหนึ่งเป็นเวลาเจ็ดปี ในนามฮันดุ๊กกู นอกจากหัวหน้าค่ายมวยแล้วไม่มีใครที่นั่นรู้จักภูมิหลังของเขา
ฮันแทวุงได้พบกับคิมโบราที่โรงพยาบาลวันที่เขาไปเยี่ยมเพื่อนนักมวย เธอกำลังอาละวาดอย่างหนักใส่หมอและพยาบาล ขู่จะฆ่าตัวตาย แต่ฮันแทวุงก็ช่วยพูดจนเธอหมดพยศ ฮันแทวุงยังสร้างความประหลาดใจแก่หมอโชกอนวู ที่บอกว่าหมอที่นั่นวินิจฉัยโรคของเพื่อนเขาผิด
ฮันแทวุงได้พบคิมโบราอีกครั้งที่ห้างสรรพสินค้าของพ่อเธอ เธอไปแผลงฤทธิ์ที่นั่นเพียงเพื่อต้องการต่อต้านประชดชีวิตประสาเด็กโดดเดี่ยว เอาแต่ใจ เธอทำให้ชอยชุงชิกเพื่อนของฮันแทวุงซึ่งทำงานเป็นพนักงานขายของที่ห้างแห่งนั้นตกงาน ฮันแทวุงจึงตามคิมโบราซึ่งกำลังหนีออกจากบ้านพอดี เขาจำต้องกลายเป็นพนักงานขับรถให้เธอแล้วพาเธอไปหลุมฝังศพแห่งหนึ่ง การได้ใกล้ชิดทำให้เขาได้เห็นและเข้าใจว่าคิมโบราแสดงออกแบบร้ายกาจเป็นเพราะเธอเจ็บปวดจากการเจ็บป่วยตั้งแต่เด็กมีชีวิตที่อ้างว้างอย่างน่าเห็นใจ
ซึงรีลูกสาวเจ้าของค่ายมวยหลงรักฮันแทวุง ขณะที่ฮันแทวุงเห็นเธอเป็นเพียงน้องสาว ดังนั้นเมื่อรู้ว่าฮันแทวุงดูแลใส่ใจคิมโบราเป็นพิเศษ สองสาวจึงไม่ค่อยจะต้องชะตากันนัก แต่ฮันแทวุงก็อธิบายเหตุผลที่คิมโบราร้ายกาจ เอาแต่ใจ เหตุผลที่เขาอาทรคิมโบราเป็นเพราะเธอจมอยู่กับความทุกข์ที่ต้องเจ็บป่วยมาร่วมสิบห้าปี เธอมีชีวิตที่น่าสงสาร จากนั้นซึงรีจึงค่อย ๆ รู้สึกดีต่อคิมโบราบ้างแม้จะยังต้องแข่งกับเธอในการทำให้ฮันแทวุงชอบก็ตาม
เมื่อฮันแทวุงได้ช่วยเหลือคิมโบราไว้จากการฆ่าตัวตายทำให้พ่อของเธอซาบซึ้งในบุญคุณของฮันแทวุงมากเมื่อได้รู้ว่าผู้ชายคนนี้มีความสามารถด้านการคิดเชิงคณิตศาสตร์อย่างน่าทึ่งไม่ต่างจากลูกชายของเขาที่เสียไปทำให้เกิดผูกพันนึกนิยมชมชอบฮันแทวุงในนามอันดุ๊กกูจนยื่นมือช่วยเหลือเพื่อสนับสนุนให้ฮันแทวุงได้เรียนต่อ แต่ฮันแทวุงไม่ยอมรับน้ำใจนั้น
แม่ของฮันแทวุงโกรธและไม่อภัยให้เขา แม่ที่เวลานั้นเป็นหนี้สินและต้องการเงินเขาจึงยอมไปขอความช่วยเหลือจากพ่อคิมโบราทำงานเป็นคนขับรถให้คิมโบราเป็นการชดใช้
คิมโบราเหม็นขี้หน้าฮันแทวุงเมื่อเห็นเขามาทำงานเป็นคนขับรถให้เธอเพื่อเงิน จนได้รู้ว่าเขาทำเพื่อแม่ เธอจึงรู้สึกเสียใจ แล้วเริ่มรู้สึกที่ดีต่อฮันแทวุงมากขึ้น ฮันแทวุงได้รับคำสั่งจากพ่อคิมโบราให้พาเธอกลับไปเรียนเขาสองคนจึงได้ใกล้ชิด คิมโบราได้รู้ว่าฮันแทวุงในนามฮันดุ๊กกูแท้จริงคือ พี่ชายคนที่รับปากเธอไว้เมื่อวัยเด็กว่าจะพบกันที่หน้าสวนสนุก แต่เขาก็ไม่ไปตามนัด คิมโบราทั้งโกรธและดีใจ เธอพยายามหาเหตุผลว่าทำไมเขาถึงไม่รักษาสัญญา ตั้งใจจะเปิดเผยความจริงโดยการนัดฮันแทวุงไปพบที่สวนสนุก แต่ฮันแทวุงกลับให้หมอโชกอนวูไปพบแทน หมอจึงสารภาพว่าชอบคิมโบราอยากให้ฮันแทวุงช่วยเหลือ เพราะฮันแทวุงไม่มีท่าจะสนใจคิมโบรา ฮันแทวุงที่ผิดสัญญารอบแล้วรอบเล่า ทำให้คิมโบราตัดสินใจคบหมอโชกอนวูเป็นแฟน ซึ่งเป็นเวลาเดียวกับที่ฮันแทวุงพยายามลำดับเหตุการณ์ที่คิมโบราบอกใบ้ จนได้รู้ว่าเธอคือเด็กหญิงที่เขาได้พบเมื่อแปดปีก่อน แต่เขาก็มาหาเธอช้าเกินไป เวลานั้นคิมโบราไม่สนใจเขาอีก เธอรับรักของหมอโชกอนวูไปแล้ว
ฮันแทวุงมีโอกาสได้พบศาสตราจารย์คนหนึ่งที่ค้นพบแววอัจฉริยะของฮันแทวุง แล้วช่วยดึงฮันแทวุงกลับไปศึกษาความรู้เกี่ยวกับตัวเลขเหล่านั้นอีก เพื่อแม่และเพื่อความฝันของเพื่อนที่ย้ำให้ต่างต้องมุ่งมั่นไปสู่ความเป็นเลิศทางคณิตศาสตร์ให้ได้ ฮันแทวุงจึงอยากกลับไปเรียนต่อ
คิมโบราแอบหลงรักฮันแทวุง เธอมีความสุขยามได้อยู่กับเขา มีเขาดูแลและไม่เคยบ่นแม้เธอจะแผลงฤทธิ์เอาแต่ใจสักเพียงใด ตรงข้ามฮันแทวุงกลับค่อยเปลี่ยนแปลงเธอทีละน้อย ค่อยๆ เติมเต็มและลบความโดดเดี่ยวที่เธอมีให้เบาบางลง ยามเธอทุกข์คนแรกที่คิดถึงและไปพึ่งพิงก็คือฮันแทวุง ขณะที่ฮันแทวุงก็รู้สึกหลงรักคิมโบรา แต่พยายามหักห้ามใจเพราะเธอมีหมอแล้ว
แต่แล้วฮันแทวุงจำต้องตัดใจจากคิมโบราเมื่อรู้ว่าคิมโบราคือน้องสาวของคิมจงกูเพื่อนรักเขา เขาไม่อยากให้ใครในครอบครัวคิมโบราต้องเสียใจต่อการตายของคิมจงกู หากได้พบเขา
ฮันแทวุงลาออกจากการขับรถ ทำให้คิมโบราเลิกคบหมอโชกอนวู เพราะเธอแน่ใจว่าหลงรักฮันแทวุงเมื่อเขาพยายามหนีเธอ เธอจึงสารภาพความในใจต่อเขา แต่ฮันแทวุงก็ยังปฏิเสธเธออย่างไร้เหตุผล
เมื่อคิมโบรายิ่งเศร้าก็คิดถึงพี่ชาย คิดถึงความหลังที่เคยมีกับพี่ชาย และเพื่อนสนิทที่พี่ชายเคยเล่าให้เธอฟัง คิมโบราจึงปรารถนาจะได้พบเพื่อนรักคนนั้นของพี่ชาย ยิ่งได้รู้จากหมอโชกอนวูว่าหมอฮงจีเฮ รู้จักฮันแทวุงเธอจึงอยากให้ฝ่ายนั้นติดต่อเพื่อนพี่ชายให้ โดยไม่รู้ว่าฮันแทวุงได้ขอร้องหมอฮงจีเฮให้ปกปิดความลับเรื่องฐานะของเขาแต่หมอโชกอนวูก็จับผิดได้แล้วได้รู้เป็นคนแรกว่า ฮันดุ๊กกูนักมวยคนที่เรียนไม่จบมัธยม แต่กลับดูฉลาดคนนั้น คือ อัจฉริยะทางคณิตศาสตร์ ฮันแทวุง คิมโบราได้ยินหมอฮงจีเฮเรียกฮันดุ๊กกูว่าฮันแทวุงโดยบังเอิญที่โรงพยาบาลทำให้เธอได้รู้ว่า ฮันแทวุงกับฮันดุ๊กกูคือคนเดียวกัน
คิมโบราและฮันแทวุงจะได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข และเดินทางไป Lapland ด้วยกันหรือไม่ ต้องติดตามความสนุกในละคร

แปลเพลง Chut Noon Ae ( The Snow Queen )

ทำไมใจฉันถึงหวั่นไหวทุกครั้ง
ทำไมฉันต้องเดินก้มหน้าตลอดเวลา
ฉันอยู่บนปากเหวแห่งความตาย วันแล้ววันเล่า
ไม่รู้จะสิ้นสุดเมื่อไหร่
ทำไมฉันไร้จุดหมาย

 
ทำไมฉันลังเลใจในสิ่งที่อยากเอ่ย

ไม่ว่าจะเป็น...ความรัก...โชคชะตา...หรือแม้แต่ชีวิต
ทุกสิ่งเลือนหายไปกับการเอ่ยลา

ฉันกลัวที่จะขาดคุณไป

กลัวคุณผ่านเลยไป

โปรดอย่าปฏิเสธหัวใจของฉัน

ฉันถูกทำลายด้วยสายตาของคุณ

หัวใจที่สิ้นหวังของฉัน
เหมือนคนโง่เขลา ทำให้ต้องเสียน้ำตา

ทำไมทุกสิ่งค่อยๆ มืดลง
ทำไมหัวใจฉันค่อยๆเริ่มเจ็บ
คร่ำครวญโหยหา...จนน้ำตาแทบเป็นสายเลือด
ไร้ความหมายเมื่อเอ่ยคำลา
คุณเหมือนสายลมที่พัดผ่านฉัน

โดยไร้ร่องรอย
โปรดอย่าปฏิเสธหัวใจของฉัน

ฉันถูกทำลายด้วยสายตาของคุณ

หัวใจที่สิ้นหวังของฉัน
ในสิ่งที่เป็นความจำ

หิมะแรกนี้จะหยุดตกไหม
หัวใจดวงนี้จะได้หยุดพักหรือเปล่า
หรือจะสูญหายไปเหมือนสายหิมะ
กลับมาเยือนเหมือนฤดูกาลที่หวนคืน ความทรงจำถึงเธอ
จะคงอยู่ตราบจนภพหน้าด้วยไหม
ทรุดลงกับหิมะแรก
หัวใจที่โดดเดี่ยวของฉัน
เจ็บปวดจนต้องร้องไห้
เมื่อเวลาผ่านไป หัวใจดวงนี้จะเปลี่ยนด้วยไหม
หรือจะถูกกลบฝังในกองหิมะ
ความทรงจำถึงเธอที่ฝังลึกในใจ
จะคงอยู่...ตราบวัน...ฉันสิ้นลม....

แกรนด์แคนยอน (Grand Canyon)

เป็นดินแดนหินผาและหุบเหว ซึ่งหน้าผามีความสูงถึง 1600 เมตร และหุบเหวสูงถึง 450 กิโลเมตร แกรนด์แคนยอน มีส่วนกว้างที่สุด 29 กิโลเมตร และลึกมากกว่า 1.5 กิโลเมตร ส่วนล่างของ แกรนด์แคนยอน ซึ่งแม่น้ำโคโลราโดไหลผ่าน ในปัจจุบันนั้นคือหิน อายุเกือบ 2 พันล้านปี แกรนด์แคนยอน อยู่ในรัฐ แอริโซนา ประเทศสหรัฐอเมริกา และผู้ค้นพบคือ พันตรีจอร์น เวสลีย์ เพาเวลล์และคณะเมื่อปี ค.ศ. 1869  แกรนด์แคนยอนถือเป็น ความมหัศจรรย์ ทางธรรมชาติที่ยิ่งใหญ ่แห่งหนึ่งของโลก ถูกจัดให้เป็นหนึ่ง ในอนุรักษ์สถาน ของโลกโดยตามสภาพภูมิศาสตร์ แกรนอ์แคนยอน เกิดขึ้นจาก แม่น้ำโคโลราโด ไหลจากทิศเหนือไปใต้สู่ทะเลสาบ "มี๊ด" ระยะทาง ประมาณ 200 ไมล์ Grand Canyon ถูกจัด ให้เป็นวนอุทยานแห่งชาติของสหรัฐ นอกจากนั้น ในบริเวณซอกหลืบ ของหุบเขาน้อยใหญ่ ยังมีการค้นพบร่องรอย อารยธรรม ของชาวอินเดียน แดงโบราณ ซึ่งยังมีลูกหลานดำรงชีวิตแบบดั้งเดิม และบางส่วนก็ยังคงอยู่ที่ ซึ่งได้ใช้ชีวิตอยู่ในบริเวณหุบเขาแห่งนี้มานานราว 9,000 ปีแล้ว แกรนด์แคนยอน จนถึงทุกวันนี้ ทุก ๆ ปีจะมีคนไปชม ความมหัศจรรย์ ของแกรนด์แคนยอนไม่ต่ำกว่าสองล้านคน

Google Docs

https://docs.google.com/document/d/1WMrwQ5vxi5z5zKm3UzbqfUJWH7ZfFaI6ZTyZPW5lty8/edit?hl=th

แกรนด์แคนยอน "Grand Canyon"

เหตุผล  แกรนด์แคนยอนถือเป็นความมหัศจรรย์ทางธรรมชาติที่ยิ่งใหญ่แห่งหนึ่งของโลกถูกจัดให้เป็นหนึ่งในอนุรักษ์สถาน ซึ้งใครหลายๆคนอยากที่จะไปซึ่งหนึ่งในนั้นก็รวมถึงตัวฉันเองด้วย เลยอยากที่จะจัดทำและรวบรวมข้อมูลของสถานที่แห่งนี้ไว้ศึกษาและเผยแพร่ให้ปก่บุคคลที่สนใจ

แปลกมั๊ย..ใคร ๆ ก็คิดว่าเวลากับนาฬิกาเป็นสิ่งที่คู่กันเสมอจริง ๆ แล้ว มันไม่ได้เป็นอย่างนั้นซักหน่อย

เวลา... เดินไปข้างหน้า
นาฬิกา.. เดินอยู่ที่เก่า

เวลา.. เราไม่อาจย้อนกลับ
นาฬิกา.. เราหมุนย้อนมันได้

เวลา.. เมื่อสูญเสียไปแล้วไม่อาจเรียกร้องคืน
นาฬิกา.. เสียก็ซ่อม หรือซื้อใหม่ไปเลย

เวลา.. ได้มาฟรีๆ ไม่ต้องแลกกะอะไร
นาฬิกา.. ยิ่งสวยยิ่งแพง ใช้เงินซื้อมันมาทั้งนั้นแล้วอย่างนี้ มันจะคู่กันได้ยังไง ในเมื่อมันแตกต่างกันเหลือเกิน

แต่ถามหน่อย.. ถ้าไม่มีนาฬิกา จะรู้เวลามั๊ยหรือถ้ามีแต่นาฬิกา แต่ไม่รู้จักเวลา จะมีประโยชน์อะไร

ถึง 2 สิ่งจะแตกต่างกัน แต่ถ้ามันจะคู่กันแล้ว
ย่อมมีจุดร่วมกันเสมอ เพียงแต่จะมองเห็นมันรึป่าว?

ฉันกับเค้า.. อาจไม่มีอะไรเหมือนกัน

ฉันกับเค้า.. มีความคิด และวิถีชีวิตที่ต่างกัน

ฉันกับเค้า.. อาจเดินกันคนละเส้นทาง

ฉันกับเค้า.. อาจมีความฝันที่ห่างไกลกัน

ฉัน.. อาจเหมือนกับเวลา ที่ชอบเดินไปข้างหน้า  หาสิ่งใหม่ๆที่ท้าทาย โดยทิ้งหลายสิ่งไว้ข้างหลัง

เค้า.. อาจเหมือนกับนาฬิกา ที่ยังเป็นแบบเดิมๆ  ใช้ชีวิตและทำหน้าที่ไปเรื่อยๆ ในมุมเก่าๆ

ฉันอาจไม่พบกับเค้าเลย ถ้าฉันยังดึงดันจะมองแต่ข้างหน้า

ฉันอาจไม่พบกับเค้าเลย ถ้าฉันไม่มองไปข้างหลัง

เค้ายังไม่เห็นฉัน เพราะเขายังอยู่แบบเดิมๆ

เค้ายังไม่เห็นฉัน เพราะเขายังก้มหน้าก้มตาทำหน้าที่ของเขาไป

แต่ฉันยังเฝ้ามอง เฝ้ารอ …  ความแตกต่าง อาจสร้างกำแพงบังเค้าไว้

แต่ฉันยังเชื่อมั่น ว่าซักวัน สิ่งนั้นน่ะแหละ   ที่จะเชื่อมโยงใจเราเข้าหากันความแตกต่าง จะเติมเต็มส่วนที่เราขาดหาย
และสุดท้ายก็จะเหลือเพียงแค่คำว่า..**กันและกัน **